Ίρια Αργολίδας: Το «χωριό των κηπευτικών»

Ως το «χωριό των κηπευτικών» θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν τα Ίρια Αργολίδας, στα οποία βρέθηκε η «ΥΧ». Εκεί, από τις 200 οικογένειες, οι 150 ασχολούνται με την καλλιέργεια διάφορων κηπευτικών. Αυτό το μαρτυρούν, άλλωστε, και οι απέραντες εκτάσεις από κάθε λογής ζαρζαβατικά, από αγκινάρες, μαρούλια, λάχανα, μελιτζάνες, κολοκύθια, μπρόκολα, κουνουπίδια μέχρι και πεπόνια.

Οι παραγωγοί, όπως λένε χαρακτηριστικά, εκμεταλλεύονται τα «δώρα» του κάμπου των Ιρίων, γιατί ακόμα και «ξύλο ξερό να φυτέψεις, εδώ θα πάρεις παραγωγή». Τα προηγούμενα χρόνια, μετά από την υπεράντληση των υπόγειων υδάτων, εισχώρησε η θάλασσα, με αποτέλεσμα η ποιότητα του νερού και των καλλιεργειών να καταστραφεί και ο κάμπος, με τη σειρά του, να παρακμάσει. Πνοή στην περιοχή και στις νέες καλλιέργειες έδωσε ο ποταμός Ανάβαλος, κάνοντας πάλι τον κάμπο των Ιρίων μια εύφορη γη. Παράλληλα, οι καλλιεργητές έκαναν στροφή σε νέες καλλιέργειες, προκειμένου να διασφαλίσουν τις παραγωγές τους.

Στο χωριό αυτό συναντήσαμε τέσσερις παραγωγούς, οι οποίοι ανήκουν σε μια Ομάδα Παραγωγών με συμβολαιακή γεωργία. Ο Θωμάς Χουντάλας είναι ένας από τους παραγωγούς που, όπως ο ίδιος λέει, έφερε πρώτος το μαρούλι άισμπεργκ στην περιοχή, το 1983, και άλλαξε την καλλιέργεια. Στην αρχή, αντιμετώπισε δυσκολίες, καθώς δεν έβρισκε αγορά για να το προωθήσει, αλλά με ιδιαίτερη επιμονή το διοχέτευσε αρχικά σε εταιρείες φαστ φουντ, δίνοντας περίπου δέκα τόνους την εβδομάδα, ενώ τώρα πια δίνει την παραγωγή του αποκλειστικά σε μια μεγάλη εταιρεία (Green Food).

Πνοή στην περιοχή έδωσαν ο ποταμός Ανάβαλος και η στροφή των καλλιεργητών σε νέες καλλιέργειες

Περίπου 60 στρέμματα πράσινης και κόκκινης λόλας και μαρούλι ρομάνα καλλιεργεί ο Παναγιώτης Κατσίγιαννης: «Στο παρελθόν είχα αγκινάρες, μαρούλια και λίγα καλαμπόκια. Ακόμα δεν ξέρω τον ακριβή όγκο παραγωγής, καθώς είναι η πρώτη χρονιά, αλλά έχουμε διασφαλίσει την τιμή και τη διάθεση. Αν δεν έχεις διασφαλίσει τη διάθεση, το να κάνεις μια καλλιέργεια κοστίζει. Ειδικά με τα νέα φορολογικά μέτρα, το να καλλιεργείς είναι ρίσκο». Οι περισσότερες οικογένειες του χωριού εκμεταλλεύονται τα «δώρα» του κάμπου

ΘΩΜΑΣ ΧΟΥΝΤΑΛΑΣ
Λύση η συμβολαιακή

«Αυτήν τη στιγμή καλλιεργώ 120 στρέμματα άισμπεργκ και μου αποδίδουν γύρω στους 350 τόνους τον χρόνο. Η τιμή κυμαίνεται στα 70 λεπτά το κιλό», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Θωμάς Χουντάλας. Σημειώνει, μάλιστα, ότι «η λύση για τους αγρότες και τη διάθεση των προϊόντων τους είναι η συμβολαιακή γεωργία, γιατί ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα είναι το πού θα διανέμουν την παραγωγή του.
Ακόμα και όταν υπάρχει πτώση των τιμών, εμείς είμαστε σίγουροι ότι θα πάρουμε μια σταθερή τιμή. Φανταστείτε να πρέπει να αναμένεις την τιμή ή να έχει πτώση κι εσύ να έχεις βγάλει ήδη 30-40 τόνους μαρούλια. Είναι σαν να έχεις το κεφάλι σου κάτω από την γκιλοτίνα και να περιμένεις να σου το κόψει».

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΟΛΗΣ
Λόλα και.. αισιοδοξία

Ο Γιώργος Κορολής, αν και μόλις 43 ετών, τα τελευταία 22 χρόνια ασχολείται με τη γεωργία. Καλλιεργεί πράσινη και κόκκινη λόλα, ιταλικό ραντίτσιο, λάχανα και αγκινάρες, σε μια έκταση 130 στρεμμάτων, ενώ και αυτός έκανε στροφή στη συμβολαιακή το καλοκαίρι του 2015: «Η στροφή στις νέες καλλιέργειες ήταν μία κίνηση που έγινε κυρίως για να βελτιώσω και να διασφαλίσω την παραγωγή μου, καθώς με τη συμβολαιακή γεωργία το σύνολό της πάει στην εταιρεία», μας λέει. Παρά το υψηλό κόστος καλλιέργειας (700-1.000 ευρώ το στρέμμα), κυρίως λόγω της αύξησης των τιμών των γεωργικών εφοδίων, η σιγουριά της σταθερής τιμής κάνει τον Γ. Κορολή να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.

ΝΙΚΟΣ ΔΡΟΥΖΑΣ
Μηχανές και… λάχανα

Στροφή, όχι μόνο στη συμβολαιακή, αλλά και στον επαγγελματικό του προσανατολισμό έκανε ο Νίκος Δρούζας, καθώς, λόγω της κρίσης, από μηχανολόγος μηχανικός, μέσα στο 2015, ξεκίνησε την καλλιέργεια κηπευτικών. με δέκα στρέμματα καλλιέργειας λάχανου, ο νέος αγρότης από τα Ίρια δηλώνει πως τα πράγματα είναι δύσκολα: «Η αγροτιά θέλει αγώνα. Xωρίς αγώνα δεν κάνεις τίποτα. Αν, όμως, η πρώτη χρονιά πάει καλά, θα αυξήσω την καλλιέργειά μου». Φτιάχνοντας το δικό του φυτώριο, ο Ν. Δρούζας κατάφερε να μειώσει κατά πολύ το κόστος παραγωγής του, περιορίζοντας τα έξοδα στα εργατικά. Επιπλέον, τονίζει ότι «ιδιαίτερα προβλήματα στην περιοχή δεν υπάρχουν λόγω του ήπιου κλίματος», ενώ όσον αφορά την τιμή εκείνος είναι ικανοποιημένος, αφού είναι προκαθορισμένη με την εταιρεία που συνεργάζεται, στο πλαίσιο εφαρμογής της συμβολαιακής γεωργίας.

Των Ανθής Γεωργίου και Κυριάκου Λάμπρου