Η αναγέννηση του λεμονοδάσους στον Κορινθιακό Κόλπο
Περισσότεροι από 1.000 αγρότες, από την Κόρινθο μέχρι την Αιγιαλεία, φύτεψαν τα τελευταία χρόνια 1.000.000 λεμονιές. Ένα απέραντο λεμονοδάσος γεννήθηκε την τελευταία διετία στον Κορινθιακό Κόλπο, σε μια παραδοσιακή περιοχή λεμονιού.
Το δέντρο, που εγκαταλείφθηκε τη δεκαετία του ’80 ελλείψει κοινοτικών επιδοτήσεων, που επλήγη από τους παγετούς του 2004 και του 2008 και το οποίο φθάσαμε να εισάγουμε από την Αργεντινή και την Αφρική, έχει αρχίσει να κερδίζει τον αγροτικό κόσμο. Η παραγωγή των 216.000 τόνων του 1981 και των 100.000 τόνων προ του 2004 έχει περιοριστεί σε 30.000 τόνους. Οι νέες φυτεύσεις δημιουργούν προσδοκίες ακόμα και για τετραπλασιασμό της ετήσιας παραγωγής, στους 120.00 – 130.000 τόνους την επόμενη πενταετία. Πρόκειται για άλλο ένα μεγάλο στοίχημα για τον αγροτικό κόσμο. Ένα στοίχημα, το οποίο φιλοδοξεί να κερδίσει η Ομάδα Παραγωγών 7 Grapes, που ανέβασε τις μετοχές του ελληνικού σταφυλιού στη διεθνή αγορά.
«Πήραμε την πρωτοβουλία να δημιουργήσουμε μια δυναμική ομάδα παραγωγών, που θα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της σύγχρονης διεθνούς αγοράς. Είμαστε σε συζητήσεις με τους τοπικούς συνεταιρισμούς για την οργάνωσή της», μας επισημαίνει ο εμπνευστής της 7 Grapes, Μάρκος Λέγγας, με μεταπτυχιακές σπουδές στην τεχνολογία τροφίμων, στη διοίκηση ποιότητας και εμπειρία σε μεγάλες εταιρείες τροφίμων του εξωτερικού.
Στόχος είναι να δημιουργηθεί μία από τις πιο σύγχρονες αγροτικές ομάδες, που θα μπορεί να συγκριθεί με τους κορυφαίους της υφηλίου. Αγρότες που θα παρακολουθούν την καλλιέργεια από το PC τους, στο οποίο θα φθάνουν on line οι πληροφορίες από τις ιπτάμενες συσκευές, που θα πετούν πάνω από το λεμονοδάσος, για τη θερμοκρασία και την υγρασία, για το πότε θα πρέπει να ποτίσουν και πότε να ψεκάσουν. Πρόκειται για ένα αγροτικό μοντέλο, που στοχεύει στη δραστική μείωση του κόστους παραγωγής και κυρίως διασφαλίζει τον αγρότη πως δεν θα πληγεί η καλλιέργειά του.
Στον Κορινθιακό Κόλπο, όπως λέει χαρακτηριστικά ο κ. Λέγγας, «όλοι είδαν το ίδιο όνειρο». Σήμερα, βέβαια, η φύτευση είναι άναρχη, με μικρά κτήματα πλησίον των αστικών περιοχών. Αιτία αφενός το μικρότερο κόστος παραγωγής, αφού απαιτεί εργατικά χέρια μόνο την περίοδο της συγκομιδής και, αφετέρου, η γήρανση του αγροτικού πληθυσμού, που περιορίζεται σε καλλιέργειες χαμηλής φροντίδας.
«Θα αναβιώσουμε το κορινθιακό λεμόνι. Με καθετοποιημένη καλλιέργεια, με συμβουλές από γεωπόνο. Έτσι, θα έχουμε καλύτερη πώληση του προϊόντος. Οι παραγωγοί σκέφτονται ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα, όχι όμως πως να το κάνεις εξαγώγιμο προϊόν. Πρέπει να μπουν σε μια φιλοσοφία ορθής καλλιέργειας, γιατί η εξαγωγή απαιτεί εκπαίδευση και άλλη κουλτούρα. Αυτό μπορεί να γίνει στο πλαίσιο μιας Ομάδας. Το εξαγώγιμο λεμόνι πρέπει να είναι πιστοποιημένο τόσο ως προϊόν όσο και ως αειφορική καλλιέργεια», επισημαίνει ο κ. Λέγγας και προσθέτει: «Τώρα πρέπει να γίνει η κίνηση με το λεμόνι, καθώς τα περιθώρια στενεύουν. Όλη η Μεσόγειος, η Ισπανία, η Τυνησία, η Ιταλία και η Αίγυπτος, έκανε μεγάλη φύτευση λόγω ελλειμματικής προσφοράς».
Εξαγωγές κόντρα στην Αργεντινή
Προτεραιότητα έχουν οι πολύφορες λεμονιές που θα δίνουν προϊόν την εποχή της μεγάλης ζήτησης, τους θερινούς μήνες. Η 7 Grapes βρίσκεται σε επαφή για τις πρώτες εξαγωγές σε Αγγλία, για την προσφορά κάποιων ποσοτήτων από τον Μάρτιο και μετά, ώστε να μην εισάγουν από την Αργεντινή.
Τις προσεχείς ημέρες ξεκινάει και η συγκομιδή των λεμονιών. Η φετινή χρονιά δεν φαίνεται να είναι και τόσο καλή, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών και της ανομβρίας κατά την περίοδο της ανθοφορίας, ενώ τώρα εμφανίστηκε και η ασθένεια «κόκκινος τετράνυχος», με αποτέλεσμα η παραγωγή να είναι μειωμένη. «Το προϊόν έχει υποβαθμιστεί και δεν μπορείς να το εξάγεις», μας επισημαίνει ο κ. Λέγγας. Το νούμερο ένα ζητούμενο είναι η κάλυψη της εγχώριας ζήτησης, με την τιμή παραγωγού να κινείται γύρω στα 60 με 70 λεπτά.
Ο χρόνος φαίνεται να πιέζει ασφυκτικά. Στην επόμενη δεκαετία, η μεγάλη έκπληξη θα είναι τα εσπεριδοειδή, καθώς άρχισαν να τα καταναλώνουν οι Κινέζοι. Μάλιστα, στην Αυστραλία, τρέχουν ήδη ειδικά προγράμματα με μεγάλες φυτεύσεις για να καλύψουν την κινεζική αγορά. «Στην Αυστραλία, κάνουν risk analysis, που το εφαρμόζουν εδώ και 30 χρόνια. Αυτά τα συστήματα είναι μοναδικά, χρήζουν χρηματοδότησης. Πρέπει να οργανωθεί», καταλήγει ο κ. Λέγγας, προκειμένου η Ελλάδα να μη χάσει το τρένο της αγροτικής ανάπτυξης. Η υψηλή ποιότητα των ελληνικών λεμονιών μπορεί να είναι το διαβατήριο για μια δυναμική επιστροφή στη διεθνή αγορά. Το ζητούμενο είναι η συστηματική καλλιέργεια, που θα μειώσει το κόστος παραγωγής και θα αυξήσει την ποιότητα των καρπών, καθώς και η τυποποίηση που προφυλάσσει από τις ελληνοποιήσεις και κάνει το προϊόν ελκυστικό για τον σύγχρονο καταναλωτή.
